In februari van dit jaar maakten we kennis met een onzichtbare supporter op de tribune die tijdens de wedstrijd van de dames in Waddinxveen de nodige notities had gemaakt en enkele dagen later een verslag afleverde in de mailbox van de redactie. Het verhaal, geschreven vanuit het perspectief van ZVS, leek haast een analyse van wat hij/zij had waargenomen. In het weekend van 8 maart 2014, waarin alle waterpoloteams in ons eigen zwembad De Wellen speelden, was deze toeschouwer blijkbaar weer present zo bleek achteraf want een nieuw verslag kreeg de redactie zondagmiddag onder ogen.

Wandelend over een overvolle parkeerplaats, denkend aan sport en emotie, weet ik op dat moment nog niet dat mij een sportieve en emotievolle avond staat te wachten. Het is zaterdag 8 maart 2014, een hele mooie lentedag, en deze dag heb ik weinig te doen. Ik besluit zwembad De Wellen te ’s Gravendeel eens binnen te lopen. Daar wacht mij een mooi affiche, een avondvullend programma met zes waterpolowedstrijden van jeugd- dames- en herenteams.

De eerste wedstrijd was voor de jongste spelertjes, de E-jeugd. Dit zijn jongens en meisjes tot elf jaar. Tjonge jonge, wat een verschil in grootte als ik beide teams vergelijk. Maar de inzet is er. Voor de eerste periode krijgt de thuisploeg van de trainer/coach instructies rustig te blijven, overzicht te houden en het eigen spel te spelen. Maar dan, een tegendoelpunt en een onverwachte achterstand? Wat gek! Dat zijn ze niet gewend. Ondanks de uitdagende taal van de tegenstander en mede door de vele krachtsinspanningen van de thuisploeg komt er uiteindelijk een mooie overwinning te staan op het scorebord. Wat een emotie, niet alleen bij de spelers maar met name bij de ouders zeg. Oh oh oh oh, ik zie vier oudere heren een wave maken, overgaand in een lied ten aanzien van de scheidsrechter en de andere trainer/coach. Het lijkt wel een volksfeest.

Nog maar net bijgekomen van de eerste wedstrijd staat het volgende spektakel al weer klaar. De wedstrijd van het D-team werd er één waar je haast geen nagels meer van overhield, zo spannend was het. Zo ik hoor en zie stijgt dit team boven zichzelf uit. Mooie combinaties en leuke doelpunten aan beide kanten. Steeds nemen de jeugdige ’s-Gravendelers het initiatief maar komt de tegenstander knap terug. Aan de kant zie ik mensen met enigszins rode ogen en overslaande stem joelen en juichen. Maar dan, in de laatste periode weer een inhaalslag van team blauw en die komt team wit niet meer te boven, wat een teleurstelling. Helaas een minieme nederlaag voor het thuisteam. Hoe zuur is het te verliezen met één punt verschil? Zou de trainer/coach een gesprek hebben gehad met het team over wat inzet en training allemaal niet teweeg kan brengen? Die zesde plaats zou zo maar weer een vierde kunnen worden, toch?

De wedstrijd van de C-jeugd, ik ga er eens voor zitten. Het schijnt dat ze een zwaar seizoen draaien maar toch chapeau voor het altijd maar weer aanwezig zijn, ondanks de vele puntjes tegen. Het regent doelpunten, helaas slechts één treffer voor het thuisteam.

En dan komen ze, de grote meneren en mevrouwen. Nou nou, wat ziet mijn oog toch allemaal? Het waterpolospelletje is erg leuk maar wat een emotie, poeh hé. Knijpende dames, boze mannen, rare supporters, blessures, het lijkt soms wel zwarte band Jiujitsu. Ook aan de kant gebeurt er van alles en nog wat. Een oververhitte mevrouw is het niet eens met de agressie. Iedereen kijkt naar haar, maar heeft ze misschien toch niet een beetje gelijk? Zouden scheidsrechters niet veel eerder moeten ingrijpen op zo’n moment? Terug naar de wedstrijden. De mooie combinaties en doelpunten komen een beetje op de achtergrond te staan bij mij als ik de wedstrijden verder aanschouw. En dat terwijl er voor m’n neus wordt gewonnen, verloren en een gelijk spel wordt behaald. Het damesteam behaalt wederom een punt, en dat tegen de nummer twee in de competitie! Chapeau!

Het was een mooie lentedag. Vermoeid, maar voldaan, schuifel ik weer over de parkeerplaats en denk aan volgende week………

Met vriendelijke groet,

Een aanwezige toeschouwer