We hebben er even op moeten wachten maar eindelijk was het dan weer zover: Het eerste minipolotoernooi van het nieuwe seizoen stond voor de deur. Van de grote groep die we het afgelopen seizoen hadden zijn alleen Dion en Sara bij de mini’s gebleven. Levi, Luuk, Stef en Mandy zijn allemaal doorgestroomd naar het EG1-pupillenteam. Minipolo is speciaal voor de jonge kinderen die niet met de ‘echte wedstrijden’ meespelen. Zo kunnen ze spelenderwijs ervaren hoe het er later aan toe zal gaan.
Niet alleen alle deelnemers aan het toernooi stonden volledig uitgerust maar ook dolenthousiast te wachten bij de ingang van het zwembad aan de Van Maenenstraat in Rotterdam (Noord). Ook de meegekomen ouders, coaches en andere supporters hadden er al veel zin in. Iedereen had door het ingaan van de wintertijd een extra uurtje kunnen slapen om zo nog meer energie te verzamelen voor de wedstrijden. Het enthousiasme spatte er dan ook vanaf in het zwembad.
Ondanks dat we maar twee eigen kinderen hadden hebben we ons toch ingeschreven voor het toernooi. Daarbij had ik gevraagd of we een paar kinderen mochten ‘lenen’ van een andere vereniging zodat we gewoon onze wedstrijdjes konden spelen. We kregen gastspelers van Z&PC Rotterdam, de organiserende vereniging, te leen: Remy, Eric en Sebastiaan. Voor deze drie was het het eerste echte toernooi. Extra spannend dus. Het was overigens nog een hele uitdaging voor de coach om in één keer drie nieuwe namen te onthouden. Het dreamteam bestond vandaag dus uit vijf spelers. Na de kennismaking konden we ons gaan opmaken voor de wedstrijden. Overigens was deze middag voor de meegekomen supporters ook een uitdaging, het was lekker warm in het zwembad.
Op het programma stonden vandaag vier wedstrijden in het ondiepe deel. De eerste wedstrijd van de dag was al gelijk voor ons. We moesten aantreden tegen Z&PC Rotterdam, de thuisploeg. Voor onze gastspelers extra bijzonder want nu moesten ze niet met maar tegen hun teamgenoten spelen. We speelden vier-tegen-vier en wisselden steeds van keeper en ook in het veld zodat iedereen kon spelen. Het was de eerste wedstrijd en we moesten nog een beetje wennen aan elkaar en het spel. We wisten het al gelijk spannend te maken. Na het eindsignaal was het eerste gelijkspel binnen: 4-4. Sara scoorde twee keer, de andere twee doelpunten werden door onze gastspelers gemaakt (sorry jongens, ik heb niet opgeschreven wie ze maakten).
Even een wedstrijdje rust, een snoepje met wat drinken en gelijk moesten we al weer aan de bak. Nu troffen we De Kempvis als tegenstander. Opnieuw een spannende wedstrijd en weer weten we er 4-4 van te maken. Het samenspel ging nu al gelijk een heel stuk beter. Dion schoot de bal twee keer in het doel van de tegenstander en ook onze gastspelers scoorden twee keer.
De derde wedstrijd was de minst leuke van allemaal. De tegenstander MNC Dordrecht 1 had maar drie spelers in het water liggen en wij vijf. De coach maakte niet echt aanstalten om er nog een extra speler bij te doen (want die waren er wel). Om iedereen toch te kunnen laten spelen pakte ik snel een witte cap, zette die bij één van onze jongens op z’n hoofd zodat hij met de tegenpartij mee kon doen. Vier-tegen-vier is toch altijd nog leuker dan drie-tegen-vijf (met twee wissels op de kant). Het zat ons helaas niet mee. We verloren met 2-10. Dion en een van de gastspelers scoorden voor ons.
De vierde en laatste wedstrijd alweer. Wat ging het toch allemaal weer snel. Ook weer tegen MNC Dordrecht, nu team 3. Helaas weer hetzelfde verhaal als de wedstrijd ervoor, ook nu moest er weer iemand van ons ‘verplicht’ meedoen aan de andere kant en was het weer vier-tegen-vier. Het was eindelijk weer een leuke wedstrijd zo met twee gelijkwaardige ploegen in het water. Sara was op dreef dit keer want ze scoorde alle doelpunten van ons. En hoe we het voor elkaar hebben gekregen weet ik niet, ook nu was het weer 4-4. Knap hoor!
Na afloop van deze wedstrijd zat het er voor ons al weer op. Dat was lekker snel gelopen. Maar we gingen natuurlijk niet eerder naar huis dan dat een dag als deze beloond moest worden. Want met een team als dat vandaag met drie keer gelijkspel en een keer verliezen, daar kan je als coach natuurlijk alleen maar trots op zijn! Daarom was er voor iedereen een hele mooie grote gouden medaille. Nog even snel met z’n allen op de foto en daarna snel douchen, aankleden en naar huis toe.
We hopen dat onze gastspelers Remy, Eric en Sebastiaan het erg naar hun zin hebben gehad. Aan de eerste reacties te horen van de jongens en hun ouders was dat in ieder geval wel. We hopen jullie bij een volgend toernooi weer te zien. Aan de organisatie dank voor het mogelijk maken van het toernooi en de gastspelers die we mochten gebruiken.
We hebben vandaag veertien doelpunten gemaakt. Scoren is natuurlijk altijd leuk maar een doelpunt kun je alleen maken dankzij een goede voorzet want dat is de sleutel tot het succes. Een doelpunt is dus belangrijk in de wedstrijd maar een goede voorzet/assist is misschien nog wel belangrijker zelfs.
Grtz,
De trotse coach,
Robert | 
